Resitu

Bewaren, vertellen, verbinden.

Wat blijft er achter wanneer een gebouw verdwijnt? Resitu is een ontwerpmethode die deze overblijfselen niet ziet als afval, maar als dragers van betekenis. 

Door elementen van gebouwen te transformeren tot meubels, geven we erfgoed een nieuwe gedaante. Zo blijven herinneringen aan het gebouw voortleven in een tastbare vorm, verweven met betekenissen.

De methode bestaat uit drie lagen: bewaren, vertellen, verbinden.

We bewaren de betekenisvolle elementen van het gebouw, verzamelen herinneringen van zij die ermee verbonden waren, en verbinden beide tot een nieuw geheel. 

Op die manier ontstaat er een voortdurende wisselwerking van herinneringen en associaties waar het verleden het heden ontmoet. Wat overblijft van een gebouw wordt niet enkel bewaard, maar bewust getransformeerd tot iets nieuws. De meubelen overstijgen hun functie; ze worden verhalen op zich, betekenisvolle getuigen van een plek die ooit was, maar nooit verdwijnt.

Stadsbibliotheek Deinze

Een lamp en een wandpaneel, gemaakt uit het spiegelplafond en de trapleuningen van de inmiddels gesloopte stadsbibliotheek van Deinze. Deze meubels ontstonden vanuit de ontwerpmethode Resitu, die restanten van gebouwen niet als afval ziet, maar als betekenisdragers. De materialen zijn zorgvuldig gekozen, verhalen van bibliotheekbezoekers en medewerkers vormden de inspiratie. De trapleuning werd een lichtobject dat beweging herinnert, de reflecterende latten groeiden uit tot een roterend wandpaneel in de vorm van een huisje. Zo blijven herinneringen tastbaar aanwezig — verbonden door materiaal, herinnering en intuïtieve associatie.

Bloemendalezwembad Beernem

Uit een startblok, twee competitiestartblokken en een duikplank van het voormalige Bloemendalezwembad ontstond nieuwe buiteninfrastructuur voor het park waar het zwembad ooit lag. Via de Resitu-methode kregen deze restanten een nieuwe vorm en betekenis. De herkenbare objecten nodigen uit tot ontmoeting en herinnering. Wat vroeger functioneel was in competitie en spel, wordt nu een rustpunt en gespreksstarter in de publieke ruimte. Zo blijft het collectieve geheugen van de plek zichtbaar aanwezig — niet als nostalgisch monument, maar als tastbare vertaling van wat verdween, én wat vandaag nog altijd leeft in de gemeenschap.